Rodzina i wczesne lata
Eugeniusz Poniatowski urodził się 6 maja 1925 roku w Wilnie jako szóste dziecko Anny i Włodzimierza. Ojciec Eugeniusza wspinał się po kolejnych szczeblach kolejarskiej hierarchii: od kancelisty aż po stanowisko starszego asesora w Dyrekcji Okręgu Kolei Państwowych w Wilnie. Z powodu specyfiki pracy ojca cała rodzina była zmuszana do ciągłych przeprowadzek, a każde z sześciorga dzieci urodziło się w innym mieście. Szczególnie trudne dla rodziny była pierwsza wojna światowa, w czasie której zmarły trzy córki. W 1927 roku nieoczekiwanie zmarł Włodzimierz, a matka została sama z trojgiem dzieci pod opieką.
Po śmierci ojca rodzina przeprowadziła się do Kolonii Wileńskiej, podmiejskiej osady założonej na krótko przed pierwszą wojną światową, stanowiącą obecnie część Wilna. Kolonia Wileńska była miejscem dziecięcych przygód i zabaw, zimą - jazdy na sankach i nartach, a latem - kąpieli w rzece Wilejce.
Okres wojenny
Druga wojna światowa zastała Eugeniusza jako ucznia siódmej klasy. Pierwsze dni września 1939 roku przyniosły dramatyczne przeżycia – bombardowania, ukrywanie się w szkolnych piwnicach, a później widok zniszczeń i pierwszych ofiar wojny. Z czasem przyszła konieczność przystosowania się do okupacyjnej rzeczywistości.
Podczas pobytu u siostry w Raduniu (obecny Радунь na dzisiejszej Białorusi), Eugeniusz dostał pracę w mleczarni. Zimą 1942 roku był świadkiem brutalnej egzekucji ludności żydowskiej – wydarzenia, które na zawsze odcisnęło się w jego pamięci. Pod koniec tego samego roku wraz siostrą i jej mężem wrócili do Kolonii Wileńskiej.
Rok 1944 przyniósł decyzję o wstąpieniu do Armii Krajowej. Pracując w warsztatach samochodowych "Heeres Kraftfahrpark" w Wilnie jako pomocnik spawacza, został zwerbowany przez Henryka Witkowskiego. Wstępując w szeregi organizacji konspiracyjnej przyjął pseudonim „Bocian”. Kilka dni po przysiędze wraz z bratem wziął udział w akcji dywersyjnej. Bezpośrednio po akcji trafił do oddziału "Groma", a następnie do "Lotnej Brygady". Wojska sowieckie w tym czasie rozpoczęły rozbrajanie oddziałów partyzanckich, i wkrótce "Lotna Brygada" została rozwiązana. W grudniu 1944 roku Eugeniusz zaczął pracować w warsztatach parowozowni w Nowej Wilejce.
1 stycznia 1945 roku wraz z bratem został aresztowany i przetransportowany do aresztu NKWD w Nowej Wilejce. Po kilku dniach bracia rozdzielono, a Eugeniusz został wywieziony do pracy do kopalni węgla niedaleko Tuły. Przebywał tam cały rok, pracując pod ziemią jako tzw. "lesonos", czyli dźwigający kłody drewniane, służące do obudowy wyrobiska kopalnianego. Wiadomość o zakończeniu wojny zastała go pod ziemią. Obóz pracy opuścił jednak dopiero 1 lutego 1946 roku w ramach masowych zwolnień. Do domu dotarł 4 lutego 1946 roku.
Brat Jerzy nie miał tyle szczęścia, po zwolnieniu z aresztu w Nowej Wilejce, po jakimś czasie został ponownie aresztowany w Wilnie i zesłany do łagru w okolicach Dzierżyńska, gdzie zmarł w wieku niespełna 25 lat.
Eugeniusz Poniatowski w marcu 1946 roku wraz z matką opuścił Kolonię Wileńską, by udać się na zachód – w ślad za przebywającą tam już od jakiegoś czasu siostrą Olgą – do Świdwina.
Świdwin i Sienica
Po przyjeździe do Świdwina podjął pracę w tartaku. Jesienią 1946 roku rozpoczął naukę w Liceum Pedagogicznym będącą jedyną szkołą w mieście, która dawała szanse dalszej nauki. W 1949 roku z dobrymi i bardzo dobrymi ocenami Eugeniusz Poniatowski zdał maturę. W tym samym roku ożenił się z Zefiryną Borkowską, koleżanką z klasy. 1 września 1949 roku został kierownikiem szkoły w Sienicy (gm. Kalisz Pomorski), w której pracował wraz z małżonką.
Drawsko Pomorskie
W 1950 roku został przeniesiony do Drawska Pomorskiego, gdzie rozpoczął pracę w Wydziale Oświaty, a jednym z jego zadań było likwidowanie analfabetyzmu wśród dorosłych. 1 września 1951 roku Eugeniusz Poniatowski wraz z żoną zostali nauczycielami Szkoły Podstawowej nr 2, która mieściła się wówczas w kamienicy przy Placu Elizy Orzeszkowej 1. Oprócz nauki fizyki, matematyki, prac ręcznych i rysunku, organizował także szkolne przedstawienia teatralne. W latach 1952-60 prowadził kółko techniczne o profilu modelarskim. Reprezentował Aeroklub Słupski na zawodach krajowych w Krośnie, Lesznie, Gdańsku i Katowicach, gdzie zdobył I nagrodę w kategorii modeli redukcyjno-latających na uwięzi. Opracowywane przez niego modele publikowane były w "Modelarzu" i "Planach Modelarskich". Z czasem uzyskał uprawnienia instruktora lotnictwa klasy wyczynowej.
W 1953 roku dołączył do zespołu muzycznego Stefana Lickendorfa, działającego przy Budowlanym Przedsiębiorstwie Powiatowym. Rozwijał muzyczne umiejętności doskonaląc grę na gitarze, ksylofonie i kontrabasie. Od 1956 roku prowadził szkolne zespoły mandolinistyczne, w tym najbardziej znane „Tremolo” i „Bąki”, a także zespół gitarowy, akordeonowy oraz grupy wokalne. Od tego czasu uczestniczył z zespołami w ogólnopolskich konkursach i przeglądach zdobywając szereg nagród i wyróżnień w skali województwa i całego kraju. Zajęciu temu poświęcił 34 lata życia.
Muzyczna pasja w połączeniu z zamiłowaniami technicznymi dały efekt w postaci pokaźnej liczby samodzielnie wykonanych instrumentów muzycznych.
W 1964 roku ukończył Studium Nauczycielskie na kierunku rysunek i prace ręczne, a rok później powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora nowo powstałej „Tysiąclatki” przy ul. Dworcowej.
Dyrektor
W 1967 roku został dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 1 przy ul. Obrońców Westerplatte. Funkcję tę pełnił przez 17 lat, aż do przejścia na emeryturę w 1984 roku. Za swoje zaangażowanie otrzymywał liczne dyplomy, nagrody i odznaczenia.
W 1968 roku zdobył uprawnienia instruktora kategorii trzeciej z zakresu prowadzenia zespołów muzycznych. W 1974 roku skończył wyższe studia nauczycielskie w zakresie zajęć praktyczno-technicznych w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Szczecinie. W 1980 roku otrzymał mianowanie na instruktora kategorii specjalnej za szczególne osiągnięcia artystyczne.
W 1986 roku został kawalerem Orderu Uśmiechu.
Eugeniusz Poniatowski zmarł w Drawsku Pomorskim 4 kwietnia 1998 roku.
